ฤกษ์ที่ ๒๒ ดาวสาวนะ

มีกระต่ายตัวหนึ่ง อาศัยอยู่ใต้ต้นตาลย่อมๆ ต้นหนึ่ง ซึ่งอยู่ชิดกับต้นมะตูม มันคำนึงว่าถ้าแผ่นดินนี้ทรุดลงแล้ว สัตว์ทั้งหลายก็จะตายเสียสิ้น เมื่อกระต่ายคำนึงอยู่นั้น ก็พอดีลูกมะตูมหล่นลงมาถูกใบตาลเสียงดังตูม มันก็สำคัญว่าแผ่นดินทรุดจมลงไปแล้ว ก็ตกใจกลัวยิ่งนัก จึงรีบหนีไปโดยเร็วและร้องด้วยเสียงอันดังว่า จะพากันตายหมดแล้ว สัตว์ทั้งหลายได้ยินกระต่ายร้องดังนั้นก็ถามว่า ดูก่อนสหายเป็นเหตุดังฤาท่าน จึงวิ่งร้องมาดังนี้เล่า

กระต่ายบอกว่าแผ่นดินทรุดตามหลังมาแล้ว เราจะพากันตายเสียหมด จงรีบหนีไปโดยเร็วเถิด สัตว์ทั้งหลายได้ฟังดังนั้นก็ตกใจกลัวยิ่งนัก พากันรีบหนีไปด้วยกระต่ายได้ประมาณโกฏิตัว ราชสีห์ตัวหนึ่งเห็นสัตว์ทั้งหลายจะประมาณมิได้ พากันตื่นเต้นตามกระต่ายไปเป็นฝูงใหญ่ ก็ร้องห้ามให้สัตว์ทั้งหลายหยุด แล้วถามว่า ดูก่อนท่านทั้งหลาย เหตุใดท่านจึงพากันวิ่งไปไม่เป็นสมประดีดังนี้เล่า กระต่ายก็บอกแก่ราชสีห์เหมือนกับที่บอกแก่สัตว์ทั้งหลายมาแล้วนั้น

ราชสีห์จึงดำริว่า สัตว์ทั้งหลายจะพากันวิ่งไปตกมหาสมุทรตายเสียสิ้นแล้ว จำเราจะช่วยไว้จึงจะเป็นการสมควร คิดแล้วจึงพูดว่า แน่ะ กระต่าย เจ้าจงพาเราไปดูในที่แผ่นดินทรุดนั้นก่อนเถิด กระต่ายก็พาราชสีห์ไปถึงที่ตัวนอนอยู่นั้น ก็มิได้ปรากฏว่าแผ่นดินทรุด เห็นแต่ลูกมะตูมอยู่เท่านั้น

ราชสีห์จึงติเตียนกระต่ายว่า จะพาสัตว์ทั้งหลายไปพินาศเสียหมดแล้ว จำจะต้องลงโทษให้หนัก กระต่ายจึงคิดว่า ถ้าราชสีห์ลงโทษก็ต้องตายเท่านั้น จึงคิดอุบายลวงราชสีห์ว่า ประโยชน์อันใดที่ท่านจะฆ่าข้าพเจ้า ข้าพเจ้าได้เห็นศัตรูของท่านมาคอยฆ่าท่านอยู่แล้ว ท่านจงรีบไปฆ่าศัตรูของท่านก่อนเถิด ราชสีห์ได้ฟังก็โกรธจึงให้กระต่ายพาไปที่ศัตรู กระต่ายก็พาไปที่ภูเขาใหญ่ และบอกราชสีห์ว่า ศัตรูของท่านอยู่ในเหวนี้แหละ ราชสีห์มองลงไปก็เห็นเงาตัวอยู่ในนั้นก็หยุดอยู่ กระต่ายก็ติเตียนราชสีห์ต่างๆ ว่าไม่กล้าจะเข้าต่อสู้กับศัตรู ราชสีห์ก็กลับโกรธขึ้นมา มิทันพิจารณาว่าเงาของตน ก็โจนลงไปในเหว หัวอกก็ฟาดกับก้อนหินตายอยู่ในถ้ำนั้น