ฤกษ์ที่ ๒๐ ดาวบุพพาสาฬห

ฤกษ์ นี้มีนิทานว่า มีแม่นกใหญ่ตัวหนึ่งทำรังอยู่เหนือค่าคบไม้ใกล้ฝั่งน้ำ มีลูกน้อยตัวหนึ่ง แม่นกนั้นไปหาอาหารมาป้อนลูกทุกวัน วันหนึ่งไปได้ลูกสุนัขมาตัวหนึ่ง แม่นกนั้นเลี้ยงลูกสุนัขไว้ให้เป็นเพื่อนกับลูกของตน และหาอาหารมาป้อนลูกของตนและลูกสุนัขนั้นเสมอ ลูกสุนัขนั้นโตขึ้นก็วิ่งไปทั่วรัง ทำความรำคาญให้แม่นกนั้นเป็นอันมากที่ต้องคอยระวังไม่ให้มันตกรังตาย วันหนึ่งแม่นกไซ้ขนให้ลูกของตนแล้วจึงไปไซ้ขนให้ลูกสุนัขๆมันจักกระจี้ มันก็งับเอาปากแม่นก แม่นกโกรธก็สับด้วยปากถูกลูกสุนัขนั้นกระเด็นไปจากรังตกน้ำตาย

เทพเจ้าปรารถนาจะให้เป็นคติโลก จึงอุปถัมถ์กำเนิดให้เป็นดาวบุพพาสาฬห มีสามดวงดังปากนกดังนี้

เพื่อให้ประจักษ์แก่ตาโลกว่า คนพาลและสัปบุรุษจะอยู่ร่วมกันบ่มิได้ ถ้าอยู่ร่วมกันก็จะเกิดวิบัติต่างๆ ดุจดังว่าแม่นกเป็นสัตว์ทวิบาก สังวาสด้วยลูกสุนัขอันเป็นสัตว์จัตตุบาท อันกล่าวตำนานมาแล้วนั้น

บทนี้เป็นมูลพยากรณ์ว่า หญิงชายผู้ใดเกิดมาเมื่อพระจันทร์เสวยบุพพาสาฬหฤกษ์ จะมีผู้อื่นเอาไปเลี้ยงไว้ หรือจะพลัดพรากจากบิดามารดาแต่น้อย นัยหนึ่งว่าจะเป็นพยาธิแต่น้อย เมื่อโตขึ้นมักจะตกจากที่สูงตายแล