ฤกษ์ที่ ๒๐ ดาวบุพพาสาฬห

ฤกษ์นี้มีนิทานว่า มีแม่นกใหญ่ตัวหนึ่งทำรังอยู่เหนือค่าคบไม้ใกล้ฝั่งน้ำ มีลูกน้อยตัวหนึ่ง แม่นกนั้นไปหาอาหารมาป้อนลูกทุกวัน วันหนึ่งไปได้ลูกสุนัขมาตัวหนึ่ง แม่นกนั้นเลี้ยงลูกสุนัขไว้ให้เป็นเพื่อนกับลูกของตน และหาอาหารมาป้อนลูกของตนและลูกสุนัขนั้นเสมอ ลูกสุนัขนั้นโตขึ้นก็วิ่งไปทั่วรัง ทำความรำคาญให้แม่นกนั้นเป็นอันมากที่ต้องคอยระวังไม่ให้มันตกรังตาย วันหนึ่งแม่นกไซ้ขนให้ลูกของตนแล้วจึงไปไซ้ขนให้ลูกสุนัขๆมันจักกระจี้ มันก็งับเอาปากแม่นก แม่นกโกรธก็สับด้วยปากถูกลูกสุนัขนั้นกระเด็นไปจากรังตกน้ำตาย