ฤกษ์ที่ ๑๘ ดาวเชฏฐ

ยังมีพระฤาษีตนหนึ่ง ไปแสวงหาอาหารในป่า พบนางเทพธิดานางหนึ่ง ชื่อว่าปฌิมนาม นางเทพธิดาก็กล่าวชมโฉมพระฤาษีนานาว่า พระฤาษีนี่ทรงพรหมจรรย์งามนัก ใครเห็นก็เป็นขวัญตา ข้าเลื่อมใสในพรหมจรรย์ของพระผู้เป็นเจ้ายิ่งนัก ขอไปอยู่ใกล้เพื่อได้อุปฐากพระผู้เป็นเจ้าให้ภิญโญยิ่งๆขึ้นไป ว่าแล้วนางเทพธิดาก็ตามพระฤาษีไปถึงบรรณศาลา ฤาษีจึงบอกแก่นางเทพธิดาว่า ต้นไม้ทุ่งนี้เป็นเขตของเรา ท่านจงเลือกอาศัยอยู่เถิด นางเทพธิดายับยั้งอยู่ได้สองสามวัน ก็ได้เป็นภรรยาพระฤาษี อยู่ด้วยกันจนเกิดลูกชายคนหนึ่ง มีสิริรูปเป็นที่จำเริญใจยิ่งนัก ประชาชนเลื่องลือนับถือว่าเป็นผู้ประกอบด้วยบุญญาธิการมาก พออายุได้ ๑๓ ปี ก็มีข้าราชการในนครนั้น มาเชิญกุมารไปครองราชสมบัติ เพราะกษัตริย์ผู้ครองนครนั้นได้สิ้นพระชนม์แล้ว หาผู้ที่จะครอบครองนครต่อไปมิได้

เรื่องนี้เทพเจ้าปรารถนาจะให้เป็นคติโลก จึงอุปถัมภ์กำเนิดให้เป็นดาวเชฏฐ มีรูปคดๆ ดังนี้ 

เพื่อให้ประจักษ์แก่ตาโลกว่า คำนางเทพธิดาที่กล่าวชมโฉมพระฤาษี โดยเลื่อมใสในพรหมจรรย์นั้นหาเป็นความจริงไม่ ที่แท้ก็หมายจะได้เป็นผัว จึงได้กล่าวคำประโลมด้วยวาจาอันมุสา เป็นคำคดคำอ้อมมาหาความชั่ว กล่าวคือ เมถุนธรรม

ในบทนี้เป็นมูลพยากรณ์ว่า หญิงชายผู้ใดเกิดมาเมื่อพระจันทร์เสวยเชฏฐฤกษ์ จะได้สืบตระกูลจากเชื้อผู้ดี มีสิริรูปงาม เป็นที่นิยมของคนทั้งหลาย แต่วาจานั้นเชื่อมิได้