ฤกษ์ที่ ๑๓ ดาวหัตถะ

                นิทานเรื่องนี้ว่า มีราชสีห์สี่ตัวพี่น้อง ตัวที่ ๑, ๒, ๓ เป็นตัวผู้ ตัวที่ ๔ เป็นตัวเมีย อยู่รวมด้วยกันในถ้ำแห่งหนึ่ง วันหนึ่งมีราชสีห์ผู้พี่ทั้งสามไปหาอาหาร ตัวเมียน้องเล็กอยู่เฝ้าถ้ำ มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งอยู่ในถ้ำแก้วผลึกใกล้กับบริเวณที่ราชสีห์อยู่นั้น เห็นราชสีห์ตัวผู้ทั้งสามออกจากถ้ำไปแล้ว มันจึงไปพูดกับราชสีห์ตัวเมียนั้นว่า ดูกรนางราชสีห์เจ้ากับเราก็เป็นสัตว์สี่เท้าเหมือนกัน ควรเราทั้งสองจะยินดีด้วยการเป็นผัวเมียกันเถิด ราชสีห์ตัวเมียโกรธมาก จึงด่าว่าได้หมาจิ้งจอกขี้เรื้อนมาเจรจาดูถูกกูมากนัก สุนัขจิ้งจอกได้ฟังราชสีห์ว่าดังนั้นก็เสียใจ กลับไปนอนอยู่ในถ้ำแก้วผลึกดังเก่า มิได้ไปจับสัตว์กินเป็นอาหาร เวลาเย็นราชสีห์ผู้เป็นพี่ใหญ่กลับมา หาอาหารมาให้นางราชสีห์ๆก็ไม่กิน บอกว่าข้าแค้นใจอ้ายหมาจิกจอกยิ่งนัก ที่มันมาเจรจาขอเป็นผัวข้า ราชสีห์ผู้พี่ก็ถามว่ามันอยู่ที่ไหนเล่า นางราชสีห์บอกว่ามันอยู่ในถ้ำแก้วผลึก ที่เห็นอยู่โน่นแน่ะ ราชสีห์ผู้พี่ที่ ๑ ได้ฟังดังนั้นก็เล่นโลดไปด้วยกำลังโกรธ พอได้เห็นเงาสุนัขจิ้งจอกที่ฉายจากแก้วผลึกออกมาลอยอยู่ในอากาศ ก็โลดโดดตะครุบ อกไปกระแทกกับแก้วผลึกเข้าก็ขาดใจตาย

สักครู่หนึ่งราชสีห์ผู้พี่ตัวที่สองก็กลับมา นางราชสีห์ก็เล่าความให้ฟังเหมือนหนหลัง ราชสีห์ผู้พี่ตัวที่สองก็ไปตายอย่างเดียวกับราชสีห์ผู้พี่ตัวที่ ๑ อีก

ราชสีห์ผู้พี่ตัวที่สามกลับมา นางราชสีห์ก็บอกเหตุดังเก่า ราชสีห์ผู้พี่จึงว่าเจ้าเห็นมันอยู่ที่ไหนเล่า นางราชสีห์ว่ามันอยู่ในอากาศแน่แล้ว เพราะพี่ทั้งสองได้ไปกระโดดจับมันในอากาศ ราชสีห์ผู้พี่ที่สามประกอบด้วยสติปัญญาพิจารณาเห็นเหตุมิสม จึงพูดว่าหมาจิ้งจอกเป็นสัตว์เลวทรามไม่ประเสริฐกว่าเรา ทำไมถึงจะอยู่ในอากาศได้เล่า ดีร้ายมันจะอาศัยอยู่ในถ้ำนั้นเอง ว่าแล้วก็ค่อยๆย่องไปตรวจดูรอยเท้าสุนัขจิ้งจอก จึงเห็นทางรอยเท้าที่เข้าออกอยู่เสมอ ก็รู้ได้ว่าสุนัขจิ้งจอกนั้นอยู่ในถ้ำ จึงแผดสิงหนาท บรรลือเสียงให้ดังยิ่งนัก สุนัขจิ้งจอกก็อกแตกตายอยู่ในถ้ำนั้น

เรื่องนี้เทพเจ้าปรารถนาจะให้เป็นคติตราอยู่ในโลก จึงอุปถัมภ์กำเนิดเป็นดาวหัถะ มีสันฐานดังเหนียงสัตว์และฝ่ามือดังนี้

 เพื่อให้ประจักษ์แก่ตาโลกว่า สัตว์ ๕ ตัวด้วยกัน มีราชสีห์ ๔ ตัว สุนัขจิ้งจอก ๑ ตัว นางราชสีห์อาจหาญนับถือชาติตระกูลของตนเป็นอย่ายิ่ง ๒ ราชสีห์หาความพิจารณามิได้ ย่อมถึงความวินาศ สุนัขจิ้งจอกมิได้ประมาณในชาติตระกูลของตนจนถึงตัวตาย

บทนี้เป็นมูลพยากรณ์ว่า หญิงชายผู้ใดเกิดมาเมื่อพระจันทร์เสวยหัตถะฤกษ์ ย่อมขัดสนยากจน หาเช้ากินค่ำขอทานเลี้ยงชีพเป็นแท้ ชอบแต่ปฏิบัติกิจวัตร์ในพระศาสนาจึงจะผาสุกแล