ฤกษ์ที่ ๕ ดาวมิคสิระ

                 ในบทนี้ดำเนินนิทานว่า มีพระมหากษัตริย์พระองค์หนึ่ง เสด็จไปไล่เนื้อในป่าด้วยพวกราชบริพาร มีนางเนื้อตัวหนึ่งท้องแก่ หนีผ่านพระราชานั้นไป และตกลูกลงตรงพระพักตร์ พระมหากัตริย์มีพระทัยกรุณาแก่ลูกเนื้อนั้น จึงให้ราชบริพารเอาไปเลี้ยงไง้ในพระราชอุทยาน และหมั่นเสด็จไปชมลูกเนื้อนั้นเนืองๆ จนถึงเหินห่างไปจากพระมเหษี พระมเหษีน้อยพระทัยและบังเกิดริษยาลูกเนื้อนั้น ก็ลอบไปปรพหารลูกเนื้อนั้นเสีย ความทราบไปถึงพระมหากษัตริย์ก็ทรงพระพิโรธพระมเหษีเป็นกำลัง และทรงอาลัยถึงลูกเนื้อนั้นยิ่งนัก จนไม่ทรงเสวยเลยประชวรพระโรคสิ้นพระชนม์ หมู่อมรเทพปรารถนาจะให้เป็นตำนานคติโลก จึงนำกำเนิดให้เป็นดาวฤกษ์ชื่อ มิคสิระ รูปเป็นหัวเนื้อ ดังนี้

                 เพื่อให้ประจักษ์แก่ตาโลกว่า บุคคลมีจิตปฏิพัทธ์อยู่ด้วยสิ่งอันใด เมื่อถึงกาลมรณะแล้ว ก็ย่อมไปเกิดเป็นสิ่งนั้น

                เหตุด้วยนิทานเรื่องนี้เป็นมูล จึงมีบทพยากรณ์ว่า หญิงชายผู้ใดเกิดมาเมื่อพระจันทร์เสวยมิคสิระฤกษ์แล้ว เมื่อใกล้จะตายย่อมมีความทุกข์โศกมากนัก สิ่งอันใดอันเป็นที่รัก สิ่งนั้นจะนำมาซึ่งความทุกข์เมื่อภายหลัง