คำครู สู่ศิษย์ : ตอน "ชีวิต...อันสั้น"

ผมเพิ่งได้รับข่าวจากน้าผมว่า ญาติผมเพิ่งอายุ 30 ต้นๆ เพิ่งเสียชีวิตที่โคราช เธอมาทำงานแถวพระราม ๕ หลายปีแล้วแต่เธอไม่เคยติดต่อผมเลย

น้าผมเล่าว่า วันที่ 16 กค 2553 ที่ผ่านมา เธอมีอาการปวดหัวอย่างหนักไปที่โรงพยาบาลก็ให้ยามา ทานก็ไม่หายเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาน้าผมเลยพาเธอกลับไปที่โคราช เธอมีอาการคลุ้มครั่ง ร้องโอดโอย ญาติบอกผมว่าเหมือนผีเข้าร้องเสียงหลง เขาก็เลยพาไปหาร่างทรงแถวๆนั้นร่างทรงบอกว่าโดนของ(มนต์ดำ)มาเขาทำพิธีรักษา แต่ไม่หายเลยพาไปหาหลวงพ่อแถวๆนั้น ท่านก็ทำน้ำมนต์รดและให้ทาน

ญาติผมบอกว่าเธอร้องโอดโอยเมื่อเธอโดนน้ำมนต์ หลังจากนั้นก็พากลับบ้าน วันนี้ผมกำลังขับรถอยู่ผมก็ได้รับโทรศัพย์จากน้าผมตอนนั้นเป็นเวลา 16.25น...น้าบอกว่าช่วยน้องหน่อย..ผมก็ถามเรื่องราวทั้งหมด..ผมก็บอกวิธี รักษาไป และผมบอกว่าพรุ่งนี้ผมจะไปที่โคราช ช่วยน้องด้วยตัวเอง หลังจากนั้นผมก็วางโทรศัพท์อีกประมาณ 17.30น ผมก็โทรไปหาน้าอีก...น้าผมบอกว่า...น้องเสีย(ตาย)แล้ว. 

ผมงงมาก.  ผมแปลกใจ..เลยถามน้าว่า..ทำไมไม่โทรหาผมก่อนหน้านี้(ไม่แน่ผมอาจมีวิธี ช่วยน้องได้) น้าบอกว่าเขาลืม ทุกคนไม่ได้คิดหรือนึกถึงผมเลย ทั้งๆบ้านพักของเขาและบ้านผมไม่ห่างจากกันเท่าไหร่ แต่เราไม่เคยติดต่อกัน แค่ถามข่าวคราวบ้างเป็นบางครั้ง...นี่แหละครับชีวิต...เวลาถึงวันนั้นเข้า จริงๆถ้าไม่มีบุญพอ..ก็. ...ผมสรุปได้เลยนะครับว่า..น้องเขาหมดอายุขัย จริงๆ. 

ทุกท่านอย่าได้ประมาท สวดมนต์ทุกวัน ตักบาตรด้วย อย่าลืมทำบุญกันนะครับ

โดย อาจารย์จัสติน

๒๐ กรกฎาคม ๒๕๕๓